“Jij wil geen moeder worden hè?!”

Ik kan het mij nog als de dag van gisteren herinneren. Mijn ex-man, stemverheffend. Het klonk als een verwijt.

En nee, op dat moment was ik er ook nog niet aan toe om moeder te worden. Ik wilde eerst een heleboel zelf uitwerken: alle ‘generational trauma’, alle shit die er vanuit mijn moeder- en vaderlijn en vorige levens in mijn systeem terecht waren gekomen. Alles wat in de lijn nog niet was uitgewerkt en ik kan je vertellen het voelde als heel veel.

En ik was er ook heel stellig in: niet aan kinderen beginnen, niet weer alles doorgeven aan de volgende generatie, eerst alles zelf oplossen.

De een vond het een krachtig besluit, de ander vond mij naïef. Ik deelde dit maar met weinig mensen om mij heen, maar soms kwam het in een van mijn opleidingen ter sprake. Het duurde heel wat jaren voordat ik doorhad dat ik mijzelf met dit standpunt ook heel veel ontnam.

Want zo werkt een standpunt eigenlijk hè?! Je maakt iets vast, solide, het is zo. Waar is dan de ruimte, de vrije keuze? Waar zijn de oneindige mogelijkheden?

En toen kwam er ineens informatie op mijn pad over een ‘transitional character’.

What is a transitional character? According to the late Carlfred Broderick, a well-known and respected LDS marriage and family therapist, a transitional character is a person “who refuses to pass on the family pattern he inherited” and who “changes the entire course of a lineage”.

Deze informatie raakte mij enorm, want hier doe ik het voor. Ik doe mijn innerlijk werk om het niet meer door te hoeven geven, om het hier en nu te laten stoppen zodat er iets heel anders mogelijk is. Of ik nu zelf kinderen heb of niet.

Inmiddels heb ik een hele hoop kunnen verwerken en was ik er wel aan toe geweest om moeder te worden. Toch liep het anders.

Wat wel heel bijzonder is?
Ik ben nu oma, oma Debbie, een bonusoma van drie kleinkinderen en de vierde is onderweg 🩵.

Oh en ik ben natuurlijk ook een trotse poezenmoeder.

Het leven kan soms verdrietig, grappig en mooi tegelijkertijd zijn.